Στο Γάμο

Οι γάμοι στη Λαγκάδα ήταν κατ’ εξοχή γάμοι από προξενείο. Οι προξενητάδες έπρεπε να συγκεντρώνουν ορισμένα απαραίτητα προσόντα: να είναι καλομίλητοι, καταφερτζήδες και να «πιάνει» το χέρι τους. Και όταν λέμε να «πιάνει», εννοούμε να έχουν στο ενεργητικό τους και άλλες πετυχημένες παντρειές. Συνήθως οι προξενιές γίνονταν βράδυ και ο προξενητής έπρεπε να φοράει δυο λογιώ παπούτσια.

Αν πετύχαινε το προξενιό και μετά από πολύχρονη αρραβώνα φθάνουμε στις παραμονές του γάμου . Αυτά που έπρεπε να προσεχθούν ιδιαίτερα στις προετοιμασίες του γάμου είναι τα παρακάτω :

• Στο πλύσιμο και το σιδέρωμα των προικιών δεν ήταν δεκτές οι μαυροφόρες, οι χή­ρες και τα ορφανά γιατί φέρναν γρουσουζιά.
• Οι παράνυφες και οι παραγαμπροί δεν έπρεπε – για τον ίδιο λόγο – να είναι ορφανοί.
• Αν έμπαινε κοπέλα πάνω από τρεις φορές παράνυφη σε γάμους, θα έμενε στο ράφι.
• Όταν έστρωναν το νυφικό κρεββάτι έβαζαν κάτω από το στρώμα ένα κομμάτι δίχτ , για να είναι πάντα αγαπημένοι οι νιόπαντροι.
• Στη νύφη έδιναν ένα μικρό ψαλιδάκι, που το έκρυβε στον κόρφο της , για να μην της κάνουν μάγια όποιοι ήθελαν το κακό της. Θεωρούσαν ότι το ψαλίδι είχε τη δύναμη να κόβει τις «κακές» γλώσσες.
• Αν κάποιος ή κάποια ήθελαν να παντρευτούν δεν έπρεπε να βάλουν βέρα άλλου και μάλιστα παντρεμένου.
• Αν δύο νεόνυμφες συναντιόντουσαν στο δρόμο, άλλαζαν μεταξύ τους προσωπικά αντικείμενα (παραμάνες, φουρκέτες κ.λπ.).